Kilka lat temu na ostatnich zajęciach z psychologii do sali wykładowej weszła profesor psychologii. W ręku niosła szklankę z wodą, gdy stanęła pod tablicą, spojrzała na studentów i powiedziała, że przekaże im bardzo ważną lekcję na temat siły perspektywy i sposobu myślenia.

Większość z nich spodziewała się oklepanego pytania w rodzaju: Czy szklanka jest do połowy pełna, czy pusta? Nie zadała jednak tego pytania. Padło natomiast inne:

CZY SZKLANKA Z WODĄ JEST CIĘŻKA?

Studenci po chwili namysłu zaczęli przerzucać się pomysłami, na temat tego ile waży szklanka z wodą. Większość odpowiedzi zawierała się w przedziale od 100 do 250 gram.

Pani profesor stała cierpliwie i potakiwała przy każdej odpowiedzi. W końcu, gdy studenci skończyli zarzucać ją szacunkami, odpowiedziała:

Z mojego punktu widzenia bezwzględna waga tej szklanki jest bez znaczenia. Jej ciężar zależy od tego, jak długo będę ją trzymała. Jeżeli będę trzymała ją przez minutę, czy dwie to z pewnością będzie ona lekka. Jednak, jeżeli będę musiała ją trzymać cały dzień, to z pewnością doprowadzi to do tego, że moja ręka osłabnie, zdrętwieje, aż w końcu nie będę w stanie jej utrzymać i upuszczę ją na ziemię. W każdym z tych przypadków bezwzględna waga szklanki się nie zmieni, natomiast im dłużej będę ją trzymała, tym będzie ona dla mnie cięższa.

Gdy studenci kiwali ze zrozumieniem głową, ona kontynuowała:

Wasze frustracje, obawy, zawody i stres są jak ta szklanka wody. Jeżeli stanowią tylko niewielką część waszego czasu, wtedy nic złego się nie dzieje. Jednak im dłużej zaprzątają one wasze myśli, tym ich wpływ na wasze życie jest coraz większy, będą was paraliżować do tego stopnia, że nie będziecie w stanie zrobić niczego innego, dopóki sobie z nimi nie poradzicie.

Źródło:

Ta historia została zaczerpnięta z książki Getting back to Happy autorstwa Marca i Angeli Chernoff.