Moja historia

Czytając mojego bloga, mogłeś zacząć zastanawiać się, jakie mam kwalifikacje do udzielania Ci rad i wskazówek na temat produktywności, planowania, zarządzania czasem i osiągania celów.

Cóż nie mam formalnych kwalifikacji, nie jestem coachem, czy mentorem, nie mam tytułu doktora (chociaż studia doktoranckie ukończyłem), nie zarobiłem miliona złotych, nie dotarłem do obu biegunów i nie zdobyłem złotego medalu na olimpiadzie, nawet nie wszedłem na Mount Everest.

Jestem przeciętnym facetem, mężem, ojcem, blogerem i etatowcem. Doświadczyłem smaku sukcesu, ale i poznałem gorycz porażki (nawet częściej to drugie niż to pierwsze). Udało mi się zmienić sporo swoich złych nawyków, z niektórymi nadal walczę. Mimo to jest wiele rzeczy, z których jestem dumny, między innymi z tego, że:

• zostałem mężem – gdy dla jednych mężczyzn małżeństwo wyznacza granice ich wolności, dla mnie małżeństwo wyznacza granice tego, co dla mnie najważniejsze.
• zostałem ojcem – w 2010 roku wiele się zmieniło. Najważniejszą zmianę przyniosły jednak narodziny mojej córki. Gdy zobaczyłem, jak nagle pojawiła się na świecie, wiele rzeczy i spraw uległo przewartościowaniu. Zrozumiałem, że jestem odpowiedzialny za małego człowieka i za to, kim się kiedyś stanie. Od tego czasu w hierarchii moich wartości rodzina znalazła się na pierwszym miejscu. Teraz gdy podejmuję jakąś decyzję, zawsze zastanawiam się, jaki to będzie miało wpływ na moich bliskich zarówno w krótkim jak i długim terminie.
• zostałem biegaczem – odkąd pamiętam, zawsze uwielbiałem biegać. Ale dopiero po ukończeniu studiów podszedłem do biegania bardziej kompleksowo i systematycznie. Wciągnąłem w bieganie moją żonę. Pamiętam, jak pierwszy raz przebiegliśmy 5 kilometrów bez przerwy. To było niesamowite uczucie. Potem wspólnie ukończyliśmy mnóstwo biegów – zdobyte medale, numery startowe i statuetki zajmują cały karton. Ale nigdy nie chodziło o trofea, czy wygraną, nawet nie chodziło o zdrowie (bo bieganie długodystansowe może wcale nie być takie dobre dla zdrowia, jak się wydaje). Chodziło raczej o radość biegania, pokonywanie swoich słabości i ograniczeń.
• zacząłem podróżować – wraz z żoną mieszkaliśmy rok w Austrii, byliśmy we Włoszech, Niemczech, Holandii, Czechach, Słowacji, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowinie, Czarnogórze, Serbii, Albanii, Macedonii, Rumunii na Litwie, Łotwie i Węgrzech. W niektórych z tych krajów więcej niż raz. Wszystkie wyjazdy planowaliśmy i organizowaliśmy sami.
• trenowałem krav magę – która utwierdziła mnie w przekonaniu, że proste rozwiązania są niesamowicie szybkie i skuteczne.
• zacząłem wstawać wcześnie rano – kiedyś uwielbiałem spać. Spałem, jak najdłużej się dało, a w soboty i niedziele spałem do jedenastej, a często zdecydowanie dłużej. Marnowałem przez to mnóstwo czasu i czułem się z tym źle. Jednak nie robiłem za dużo, aby to zmienić. Tak było mi wygodnie. Do wcześniejszego wstawania przekonała mnie żona, która zawsze była rannym ptaszkiem. Na początku było ciężko, zwłaszcza że zacząłem od razu od dużego przeskoku. Jednak po pierwszych kilku tygodniach buntu organizm się przyzwyczaił. Teraz bardzo często jest tak, że budzę się przed budzikiem, a wieczorem nie mam problemów z zasypianiem. Wysypiałem się lepiej niż wtedy gdy spałem długo, mimo że teraz śpię 6 – 7 godzin dziennie.
• zostałem zorganizowanym człowiekiem – zawsze miałem porządek w szafie, a jeżeli chodzi o porządek w pracy, to śmiem twierdzić, że nie ma bardziej pedantycznej i zorganizowanej osoby niż ja (jeżeli ktoś twierdzi inaczej, to niech pokaże mi swoje biurko, szafę lub komputer :-). Jednak kilka lat temu stwierdziłem, że to za mało i zacząłem dbać o swój czas. Kalendarz stał się moim przyjacielem, a ja zacząłem planować w długoterminowej perspektywie. Moje obecne plany sięgają kilku lat do przodu, a gdy inni w Nowy Rok leczą kaca po Sylwestrze, ja razem z żoną planuję,  co będziemy robić przez najbliższe 365 dni.
• ukończyłem studia doktoranckie – ale nie zostałem doktorem. Siedem lat próbowałem napisać rozprawę doktorską, trzy razy zmieniałem temat, zamieniłem swoje życie w monotonię, na którą składało się spanie, praca zawodowa i pisanie pracy doktorskiej. Przez te lata nie było miejsca na nic innego, również na rodzinę. Niestety pomimo upływu czasu nawet nie byłem w połowie drogi do celu. Intuicyjnie wiedziałem, że tematyka, którą poruszam, była bardzo ważna, jednak nie byłem w stanie tego udowodnić naukowo. Nie był to jednak czas stracony. Poprawiłem swój angielski, poznałem dzieła wybitnych praktyków i specjalistów z zakresu zarządzania i organizacji. Zobaczyłem, jak można prowadzić działalność gospodarczą z pasją, jak jasne cele i wyraźnie nakreślone wizje połączone z determinacją i działaniem zamieniały się w rzeczywistość.
• zacząłem w pełni kontrolować swoje finanse – przestałem wydawać wszystkie zarobione pieniądze, zacząłem oszczędzać i kontrolować domowe finanse. Porzuciłem impulsywne i nieprzemyślane zakupy. Nauczyłem się jak zarządzać budżetem domowym. Obecnie prowadzimy z żoną rozbudowaną księgowość rodzinną, dzięki czemu wiemy, ile pieniędzy wydaliśmy, możemy więcej oszczędzać i lepiej kontrolować swoje wydatki. Mamy cele finansowe, które chcemy osiągnąć i systematycznie dążymy do ich realizacji.
• mam finansową poduszkę – która pozwala mi czuć się pewnie. Rzadko z niej korzystam jednak sama świadomość, że ją mam pozwala mi spać spokojnie.
• zrezygnowałem z wielozadaniowości – multitasking jest przereklamowany. Jeżeli skupisz się na jednej rzeczy i zrobisz ją porządnie, a następnie weźmiesz się za następną, to obie zajmą Ci mniej czasu niż gdybyś robił je jednocześnie. A do tego wydatnie spadnie liczba popełnionych błędów i problemów z motywacją.
• uprościłem swoje życie – pozbyłem się sporej ilości rzeczy, których nie używałem. Systematycznie opróżniam szafy z tego, co nie jest mi potrzebne. Zrobiłem też porządek w sferze umysłowej. Zredukowałem liczbę moich zainteresowań oraz ograniczyłem liczbę celów, które chcę osiągnąć do tych, na których najbardziej mi zależy.
• zrezygnowałem z oglądania telewizji – dzięki temu nie oglądam wiadomości, które zalewały moje życie samymi tragediami i nieszczęściami. Nie oglądam głupich seriali, które robią ludziom wodę z mózgu. Nie oglądam reklam i nie jestem zdany na łaskę osób planujących ramówkę. Zwłaszcza że w dobie wszechobecnego Internetu można spokojnie samemu wybierać to, co chce się oglądać i kiedy chce się to oglądać.
• schudłem – ponad 15 kilogramów i czuję się dobrze.
• zostałem wolontariuszem projektu BAKCYL – w ramach którego prowadziłem z młodzieżą gimnazjalną zajęcia na temat dobrych praktyk zarządzania finansami osobistymi.
• zostałem blogerem – po porzuceniu doktoratu założyłem bloga i zacząłem pisać najpierw o zarządzaniu, organizacji, planowaniu i marketingu w bankach spółdzielczych. Później tematyka się zmieniła, aby ostatecznie przybrać dzisiejszą formę. Początki były trudne, nie wiedziałem, o czym pisać, chociaż wydawało mi się, że jest tak dużo kwestii do poruszenia. To się zmieniło z czasem. Teraz siadam do pisania, a zazwyczaj robię to po dziesiątej wieczorem i odzyskuję energię, odchodzi zmęczenie i senność. Czasami mam tak, że mógłbym pisać do rana i tylko odpowiedzialność zmusza mnie do położenia się, chociażby na chwilę spać.
• blog roku 2020 – tak spełniło się jedno z moich wielkich marzeń i mój blog (Jak osiągać cele?) zajął I miejsce w konkursie BLOGS from the HEART! w kategorii Pasja i Praca.
• publikowałem u innych – współpracowałem z magazynami branżowymi bs.net i Bank spółdzielczy, wystąpiłem gościnnie w podcaście Justyny Falkowskiej i u Grzegorza Sztanka z life.
• współprowadzę podcast – tak się złożyło, że jakiś czas po wywiadzie u Grzegorza Sztanka, zaczęliśmy wspólnie prowadzić PiG Podcast, w którym z radością ryjemy w produktywności i opowiadamy o spełnianiu marzeń, celach, i fajnym życiu.
• przeszkoliłem prawie 500 osób – zarówno na sali jak i online.

Patrząc na to wszystko z perspektywy czasu, przyznam, że udało mi się dużo osiągnąć. Jednak to wszystko nie spotkało mnie na raz.

Zostałem w tym czasie wielkim zwolennikiem planowania. Nie dążę jednak do perfekcjonizmu i zdarza mi się zapomnieć o kalendarzu. Mam świadomość, że życie według sztywnego planu jest utopią i prowadzi do wypalenia. Nadal popełniam błędy, upadam, ale zawsze się podnoszę. Nie zatrzymuję się i każdego dnia krok po kroku robię postępy.

Jak osiągnąłem to wszystko? Nie korzystałem z magicznych sztuczek, nie miałem coacha, ani mentora. Po prostu wstałem z kanapy i zacząłem czytać, myśleć i działać. Na co dzień korzystam z pokładów drzemiącej we mnie determinacji, wsparcia bliskich, prostych metod, o których piszę na blogu oraz z umiejętności, które cały czas doskonalę, a których nie miałem, gdy zaczynałem przygodę z produktywnością.

Gdy myślę o swoim życiu, to mam świadomość, że to podróż, której cel nie jest znany. Jednak czuję, że kierunek, w którym podążam, jest właściwy.